Onthulling op de “Returning Glory” ranch

Nederlandse versie	English version

Hoe ik door demonen bezeten raakte en van ze werd verlost
1. Eerste uitdrijvings poging
2. Tweede uitdrijvings poging
3. Onthulling op de “Returning Glory” ranch
4. Derde en laatste uitdrijvingspoging

Returning Glory website

Tegen het eind van ons verblijf bij Tabitha werden we uitgenodigd om naar een ranch te komen van een vriendin van Moziah, Roxanne van Riessen, die samen met haar man Gary de Returning Glory ranch runnen te Pleasant Hill in Missouri. Dit is echter geen gewone ranch. Het is een plaats waar mensen “paard onderstend leren” kunnen ervaren en vanwege de therapeutische werking die hieruit voortvloeit kan het gemakkelijk worden geïnterpreteerd als een gezond en lichaamsvriendelijk alternatief voor de meer gebruikelijke benadering die luie stoelen, vlinderdas dragende en giftige medicijnen voorschrijvende witte jassen inhoudt.

Er moet ergens beslist zijn dat ik deze ongebruikelijke therapeutische benadering zou moeten gaan proberen. Waarom ik werd gekozen is niet echt moeilijk te raden omdat ik waarschijnlijk de meest broze en getergde ziel had van ons allen, en er dus het meest uit deze opmerkelijke leerervaring op vooruit zou kunnen gaan.

Moziah zou me later vertellen dat terwijl de Van Riessens zo vriendelijk waren om de leerervaring gratis aan mij te verstrekken, de lezer niet de indruk moet krijgen dat ze nooit consult geld vragen. Dat doen ze namelijk wel, hoewel consulten gratis zijn voor kinderen jonger dan 18 jaar.

De nacht voordat we naar de ranch zouden gaan sprak Moziah enige scherpe woorden die mij nogal van streek maakte, of beter gezegd datgene wat nog in mij zat. Even voordien had Moziah gemediteerd en had ze de Heilige Geest gevraagd omtrent mijn nogal zorgwekkend en irritant gedrag dat haar bijna tot het punt dreef op naar mij uit te halen. Het moet gezegd worden dat ik niet echt bewust was van mijn gedrag en was te afgeleid door de pijn en onbehagen veroorzaakt door mijn ziekte.

De Heilige Geest zei tegen Moziah dat ik nog steeds Izébel in mij had. Dat hardnekkige en wraakzuchtige kreng was toch nog niet uitgedreven tijdens de voorgaande poging. Toen Moziah vroeg waarom ze er nog steeds in me zat, zei de Heilige Geest dat “niemand haar gevraagd had om te vertrekken.”

Met deze nieuwe onthulling stuurde Moziah ditmaal een duidelijk en vastbesloten onteigeningsbericht naar mijn Izébel geest, vlak voordat ik op één oor zou gaan nota bene. Vervolgens lag ik dus minstens een uur of langer wakker terwijl ik mij rusteloos en wat van streek voelde. De volgende morgen werd ik anders dan anders laat wakker, voelde ik me miserabel en had bovendien te kampen met buikpijn die tot ver in de dag zou duren. Sterker nog, het zou de hele dag blijven aanhouden hoewel ik me wel enigszins kon vermannen na verloop van tijd.

Over Izébel lezen met Izébel
Ik kan me nog herinneren dat we in New York waren en ik in een koffieshop vanille koffie dronk en een boek las over hoe men Izébel kan herkennen en hoe haar te bevechten. Ik was daarheen gebracht zodat Moziah en Tabitha, in alle rust en privacy, succesvol deze zelfde geest in een vriend konden uitdrijven. Ondanks de cafeïne injecties, ik drink normaliter nauwelijks koffie namelijk, ontdekte dat ik niet erg vlot en efficiënt kon lezen.
Toen die vriend verlost was en nadat ik weer was opgepikt, probeerde ik nog wat meer te lezen later die dag terwijl ik buiten in het zonnetje zat. Maar ook toen merkte ik dat ik te moe was om lange periodes te lezen. Toen ik terug in onze Motel kamer kwam, crashte ik op mijn bed en viel midden op de dag in slaap. Ik werd helemaal gedesoriënteerd wakker toen Moziah en Tabitha terugkwamen ongeveer een uur nadat ik een comateuze slaap was geknikkerd.
Ik realiseerde me toen dat Izébel er helemaal niet van houdt dat je bekritiserende dingen over haar leest en het veroorzaken van slaperigheid is haar manier om de mate van haar dankbaarheid aan je te laten weten.

Toen we op weg waren naar de ranch in Tabi’s auto, herinner ik mij hoe ik mij kon identificeren met de hoofdrolspeler van de film Trainspotting nadat hij was gestopt met het gebruiken van heroïne en hij aan het weg vegeteren was in zijn stamkroeg met vrienden en familie, wiens levendige activiteit in scherp contrast stond met zijn apathische passiviteit. Hoewel het gezegd moet worden dat iedereen in de auto over het algemeen erg rustig waren.

Het was echter niet de eerste keer dat ik mij zo depressief voelde, maar in tegenstelling tot andere gelegenheden, weet ik nu de waarschijnlijke dader. Izébel was helemaal niet blij met het nieuws van Moziah. Sterker nog, ze zal furieus zijn geweest en was heftig aan het terug vechten door mij zo lethargisch en depressief te doen laten voelen. Moziah vertelde me later dat Izébel mijn ziektebeeld emuleerde om zo de indruk te geven dat voorgaande uitdrijvingen geen effect hadden gehad en dat ik simpelweg net zo ziek was gebleven als van te voren. Ze probeerde mij te overhalen dat ook elke opvolgende uitdrijvings poging overbodig en tevergeefs zou zijn. Het moet begrepen worden dat Izébel een erg gewiekste en oorlogsgezinde geest is die in de regel tot het bittere einde doorvecht. Zoals het zou blijken, mijn eigen geval van bezetenheid was geen uitzondering.

Gary and Roxanne Van Riessen

Rond 10 uur ‘s ochtends kwamen we op de ranch aan zoals gepland. Na een beetje met de eigenaren gepraat te hebben, iets wat een grote hoeveelheid moeite en discipline van mij eiste omdat mijn humeur natuurlijk gitzwart was, vereiste de wet dat ik een contract moest ondertekenen om zo de volledige schuld op mij te nemen als mij iets zou overkomen terwijl ik met de paarden werkte.

Tot mijn bescheiden verrassing bleek dat Roxanne dezelfde meisjesnaam te hebben als ik: Jonkers. [INDICATIE 1] Omdat beide eigenaren van Nederlandse afkomst waren is het niet strikt onmogelijk dat een Nederlandse kerel zoals ik iemand in Amerika zou ontmoeten met dezelfde naam, maar hoe waarschijnlijk is het? Het is niet zo dat Jonkers een bijzonder veel voorkomende naam is in Nederland. Ik registreerde het als een teken van God. God zou inderdaad even later zijn vakmanschap nog duidelijker laten zien.

Met enige twijfel in mijn, desalniettemin openstaande, geest met betrekking tot de effectiviteit van de hele oefening, liep ik samen met Roxanne en Moziah naar de paarden. Ik denk dat er ongeveer iets van 15 paarden rondliepen op de weide van de ranch. Roxanne zei dat ik een paard moest uitkiezen met mijn hart in plaats van mijn brein. Met een denkbeeldige ton stenen in mijn geleende cowboy laarzen begon ik de zoektocht voor het paard dat geschikt voor mij zou moeten zijn. Ik denk dat ik zo ongeveer een half uur heb rondgebanjerd. Ik observeerde, benaderde en aaide alle paarden van de ranch maar geen leek iets met mij te doen totdat ik in aanraking kwam met een zwart paard genaamd Max, die duidelijk langer bij mij bleef staan dan al de andere paarden. Roxanne kwam toen naar mij toe en vroeg mij of dat het paard was waar ik mee wilde werken. Ik dacht dat ik goed deed door bevestigend te beantwoorden en toen ze mij vroeg waarom ik Max had uitgekozen en niet een ander paard, zei ik dat hij langer bij mij rond bleef plakken dan de anderen.

“Vraag het maar aan de dieren, zij zullen het jullie wel leren.” Job 12:7

Roxanne zette me toen voor de simpele taak om het paard mij te doen laten volgen. Tot mijn teleurstelling echter vertikte het paard om te bewegen en weigerde mij te volgen dus. Ze vroeg toen de sleutelvraag of ik wel echt mijn hart had gebruikt om Max te kiezen in plaats van mijn brein. Ik legde haar uit dat de aard van mijn ziekte het nagenoeg onmogelijk maakt om naar mijn hart te luisteren omdat de gevoelens van mijn ziekte mijn echte gevoelens compleet overschaduwen. In de algemeen maken mijn ziektesgevoelens het onmogelijk om enige vreugde in mijn leven te beleven. Mijn hart was compleet afgegrendeld, en was ontoegankelijk voor alle praktische doeleinden. Dit was de mate van de tragedie van mijn leven. Daarom zal het kiezen van Max gebaseerd zijn op mijn brein en niet mijn hart. Ik moet toegeven dat het kiezen van Max mij ook niet helemaal lekker zat, maar ik interpreteerde het vermoeden als te zwak om het als onthullend te ervaren. Wat wist ik van echte gevoelens af in die tijd anyway?

As I was explaining my predicament to Roxanne and, with some despair and reluctance in my voice, raised the possibility of the futility of  the whole undertaking and that it therefore perhaps would be better to just call it a day, to my necessarily impaired amazement out of the blue a brown horse came running up to us. She had been standing out of sightbehind a couple of other horses at about a distance of 30-40 yards and now suddenly came trotting to us .

Toen ik mijn hachelijke situatie uitlegde aan Roxanne en ik, met enige wanhoop en onwelwillendheid in mijn stem, de mogelijkheid aankaarte dat de hele onderneming misschien tevergeefs zou zijn en dat het misschien beter was om er mee op te houden kwam er tot mijn noodzakelijkerwijs bedrukte verbazing plotsklaps uit het niets een bruin paard naar ons toe lopen. Ze had uit het zicht achter een paar andere paarden gestaan, ongeveer 30 meter verderop, en kwam nu in een drafje naar ons toe lopen. Het bleek “Amazing Grace” te zijn, een paard wat te kampen had van rheuma en tot mijn grotere verbazing ook leed onder spijsverterings-problemen, net als ik. Het zou het geschikte paard voor mij blijken te zijn. Ik was te onbekwaam of, omdat ik het paard wel eruit zag steken toen ik de weide voor het eerst overtuurde, mijn instinctuele gevoelens te snel had afgewezen wat betreft het zelf kiezen van een geschikt paard.  In plaats daarvan koos een paard mij, hoewel het niet het paard was dat het daadwerkelijke kiezen deed.

“Amazing Grace” en “Cowboy”

Ik zou later horen dat Gary bij ontmoeting direct al Grace aan bij had toebedeeld als het waarschijnlijke paard dat geschikt zou zijn voor mij. Zijn juistheid toont de mate van zijn ervaring met paarden en mensen. Ik zou ook later horen dat “Cowboy,” de ranchhond, op het punt stond om mij aan te vallen toen ik mijn situatie aan het uitleggen was aan Roxanne ongeveer honderd meter verder op. Hij moet de aanwezigheid van Izébel hebben gevoeld in mij omdat ik van nature behoorlijk van honden houd.

Roxanne en ik gingen toen met Grace naar binnen naar een ronde ruimte waar de leer ervaring verder zou plaatsvinden. Ze vertelde me dat het paard ziek was en dat ze altijd in een toestand van pijn en onbehagen verkeerde, net als ik. Echter, ze vertelde me ook dat haar te doen laten bewegen haar symptomen verminderde. Nadat ze me had laten zien hoe een paard haar leider te doen laten volgen, wilde Roxanne dat ik met het paard aan de slag ging en vroeg mij wat ik leuk zou vinden om met het paard te doen. In alle eerlijkheid zou ik dat ik te moe was en te erg leed van pijn om eigenlijk van wat dan ook te genieten. Dus na ongeveer een halfuur in de sessie vroeg ik om een pauze. Ik moest even zitten. Ik voelde me zo erg uitgeput.

Vrijheid om je te verstappen in het donker

Ik kan me vaagjes herinneren dat ik een kort gesprek met Roxanne had over God en waarom ik misschien moeite zou hebben met Zijn leiding. I mompelde iets in de trant van dat ik het spijtig zou vinden om mijn vrijheid op te geven. Later echter realiseerde ik mij dat vrijheid zonder God neerkomt op het vrij zijn om je te verstappen in het donker, en dan heb ik het ook over aartsdonker. Je komt nooit ergens behalve dan in ziekenhuis kamers waar je lekker kan liggen te genezen van gebroken spirituele botten en herstellen van pure uitputting. God daarentegen, doet alle lichten aan, sterker nog Hij voedt je Licht, zodat je duidelijk kunt zien waar je bent en waar je heen kunt gaan zonder jezelf pijn te doen aan obstakels die je anders niet had kunnen zien.

De sessie is echter nooit doorgegaan omdat we naar Tabitha’s huis moesten gaan zodat deze op tijd kon zijn voor haar werk. Het maakte toch niet veel uit want ik had de kern van mijn les al opgedaan. Het paard namelijk vertegenwoordigde mij, terwijl Roxanne als de leider, God vertegenwoordigde. Toen Roxanne Grace tot beweging leidde, verminderde de pijn en onbehagen waar Grace onder te lijden had. Overeenkomstig zal ik ook minder pijn ervaren als ik God vertrouw om mij te leiden. Het was overduidelijk dat God Grace naar mij toegebracht had. De betekenis van deze ervaring komt ook overeen met de voorspellingen over mij uitgeroepen op IHOP, met name met betrekking tot de gedeeltes waarin ik werd verteld dat ik mijn verdediging kon laten zakken en de Here volledig kan vertrouwen. Hoewel ik niet in een positie verkeerde om deze realisatie uitvoerig te kunnen vieren, bleef het desalniettemin erg sterk bij mij hangen.

Me nog steeds apathisch voelende als ooit, zeiden we gedag tegen de Van Riessens en reden we terug naar Tabitha’s huis waar ik een neusduik deed in haar meest comfortabele fauteuil, die ook gelukkig het meest dichtbij stond. Het duurde niet al te lang voordat ik wegdoezelde in een halfverdoofde halfslapende toestand. Izébel was bezig mijn energie weg te zuigen als een heuse energievampier. En wat blonk ze uit die dag zeg. Gelukkig was Moziah zo aardig om mijn aandacht at te leiden met een hamburger die ze voor me gemaakt had. Ze is zo geweldig en begaan.

Desalniettemin, toen ik nog steeds mij als een virtuele zombie voelde later die dag, greep ik mezelf bij mijn kladden en forceerde ik mezelf naar buiten om wat frisse lucht op te doen en om alleen te zijn met mijn gedachten. Alleen toen begon mijn humeur wat op te vijzelen, zelfs tot op het punt dat ik open begon te staan voor sociale interactie.

Maar het kon niet voorkomen worden dat gedurende de hele dag mijn hoofd werd gebombardeerd met overbodige gedachten totdat Moziah, na een kort bezoek aan IHOP, thuis kwam en mij weer afleidde met wat eten, ditmaal verse rauwkost. Omdat ze gedachten kan lezen zou ze me later vertellen hoe ze mijn hyperactieve geest tekeer hoorde gaan met een onophoudelijke stroom van vragen en twijfels.

Ik bood later mijn excuses aan en gaf toe een drukke geest te hebben, wat te wijten viel aan een oorlogsvoerende Izébel…. deels.

Vervolgd…